Hüngür Hüngür Ağlatan Oyun Salonu

Bu sabah cok ilginc bir Cumartesiye gözümü actim. Aslinda erken kalkip bilgisayarin basina gecip deliler gibi kendime yeni kariyer opsiyonlari belirlemekle ugrasmam gerekiyordu. Erken yerine oglen 1'de kalktigimi ve kariyer opsiyonlari yerine populer vimeo videolari izledigimi saymazsak bu planimi gerceklestirdim de.

Nereden bilecektim gelecek planlariyla dolu, hırsa bulanmis bir cumartesi sabahi yerine salya sümük agladiğim bir sabah olacagini?..

Zaten her zaman cabuk duygulanan bir tip olmuşumdur. Hatta  yaşım ilerledikce  su dizileri ya da ana haber bultenini izlerken aglamaya baslayan anneanneler, teyzeler vardir ya -benim var en azindan- ayni onlardan oldum. Dolayisiyla duygulu bir video izlerken gozumden bir iki damla yas dusmesi cok da garip karsilanacak bir sey degil. Ama hickiriklara bogularak aglamak ne demek??!

Yuh! 

Sebebimin adi Caine. 9 yasinda minik ama dev gibi bir oglan cocugu. Los Angeles'in fakir dogu tarafinda yasiyor. Yedek araba parcalari satan bir babasi var. Kucuk bir de garajlari. Caine dusununce dunyadaki onbinlerce baska cocuga gore aslinda cok daha sanssiz dogmus ama hepsinden daha disiplinli, caliskan ve sevdigi isin pesinden gidecek kadar cesur.

Bu konuya blogta daha once de yer vermistim. Toplumun dayattiklarina inat -mukemmel bir kolejde mukemmel bir muhendislik/finans ya da hukuk egitimi ardindan bulunmasi gereken o mukemmel is, ardindan mukemmel es ve mukemmel cocuklar gibi- kendi aşık oldugu isin ve onun gerektirdiklerinin pesinden kosmayi tercih etmis bir Bill Cunningham yazisi vardi mesela belki hatirlarsiniz. Caine de Bill gibi. Kafasina koydugu bir sevdasi var ve sadece 9 yasinda olmasi bu yolda ilerlemesinde en ufak bir engele sebep olmamis. 

Caine oyun salonlarini cok seviyor. O kadar ki sonunda dayanamayarak babasinin garajinda kendi oyun salonunu inşa ediyor. Belki de aylarca hic musteri gelmemesine ragmen o her haftasonu, hem cumartesi hem de pazar gunleri "dukkan"inin basina geciyor ve gelmeyecek musterilerini beklemeye basliyor. Sonunda bir gun bir mucize gerceklesiyor ve Caine'e bir musteri geliyor. Onun dehasina inanmakta gucluk ceken bu musteri kucuk bir cocugun yarattigi bu oyun salonunun tum dunyayla paylasilmasi gerektigine kanaat getiriyor.

Sonrasi malum.

Pecetelerinizi simdiden hazirlayin. Bunlar mutlu gozyaslari. Sahsen bana umut veren gozyaslari. Dunyada herkes tek bir kaliba girmek zorunda degildir. Sevdigi ve istedigi hayatin pesinden kosanlara da ekmek vardir bu dunyada! 

Ben bu cumartesi sabahi kendime yeni isler arayamadim ama cok daha onemli bir sey elde ettim. 9 yasinda Los Angeles'li fakir bir cocuk bana yeni bir vizyon kazandirdi. Bakalim size ne kazandiracak?

Caine's Arcade from Nirvan Mullick on Vimeo.

Biz O Sirada Maskeli Baloya Gidiyorduk Memur Bey...

Tutturduk haftasonu kiyafet balosuna gidecegiz diye.

Gitmesek, kıçımızı kırıp normal insanlar evde her ne yapiyorsa biz de ondan yapsak ölürüz! Hayatta olmaz.

Olmadi tabi yine ama onun yerine olanlar bu sefer bizim icin bile normal sayilamazdi.

Sevgilimin Izmir'den cok yakin bir dostu geldi ziyaretimize. Cok sevdigimiz, bagimlilik yaratan cinsten bir insan. Yalniz sadece 5 gunlugune geldi - o da bizden; normal degil - o yuzden her dakikasini dolu dolu yasamak istiyor haliyle. Son aksamina denk gelen ve davet edildigimiz bir kiyafet balosu var. Abidik gubidik giyinip gidecegiz iste.

Gitsek mi gitmesek diye git geller icinde bogusurken sonunda kendimizi giyinmis bir halde kapidan disari adim atarken bulduk. Ben Puerto Rico'da bir vintage magazasinda $12'a buldugum kocaman vatkali, ustu silme parlak pullarla kapli 60lardan kalma bir elbise giydim, ki bu elbise ayri bir yazi basligi altinda anlatilmayi hak ediyor. Simdilik bu hikaye icin bilmeniz gereken onemli detay icinde topuklu ayakkabilarimin oldugu bir torba tasiyor oldugum. Zira ben parmak ucunda yuruyebilen kizlardan degilim. Bir de portfoy cantam tabi.

Ah cantam. 

Sevgilim, ben ve sevgilimin en yakin arkadasi gule oynaya metrodan iceri girdik. Atom karincayi bile dogduguna pisman edebilecek enerji patlamalari yasayan dostumuz tutturdu fotografinizi cekeyim diye. Ben derhal pozlar vermeye basladim. Sevgilimse sıkıldı, somurttu, poz vermek disinda her turlu sebekligi yapti. Biz ayaga kalktik; geri oturduk; olmadi bir daha ayaga kalktik. Eglendik durduk. Genciz ne de olsa, metronun gelmesini beklerken gececek 2 dakikayı da bilimum sacmaliklar pesinde kosmadan geciremiyoruz.

Neyse, geldi metro bindik. Bizim ev 79. sokakta. 1 numarali trendeyiz. Lokal gidiyoruz; yani dur kalk yapiyoruz 5 blokta bir. Ama olsun o da sıkmıyor bizi. Zaten atom karinca, sevgilim kendini oldurmeye yaklasmis olmasina ragmen hala fotograf derdinde. Bense onlari seyredip egleniyorum. 

Pek hafifim zaten o sirada, icim kus gibi. Hafif demisken. Gercekten ya, ne kadar da hafifim ben. Cantam elimde halbuki ama....

Cantam...

Ama elimdeki canta degil ki, torba!

E cantam?

CANTAM NERDE YA!?!?@@#$@$@

O sirada aklimdan saniyenin onda birinde yuzonbin dusunce gecti tahmin edersiniz ki. Kafami kaldirip 42. sokak Times Meydani duraginda oldugumuzu gormem ve bunun da hizlica tekrar bizim eve giden treni yakalayabilecek olmam anlamina geldigini dusunmem bir oldu. Sevgilime donup trenin icine iyi bakin diye bagirabildim sadece ve ucarak -ucmak icin kanat gerektigini kim soylemisse hic New York metrosunda cantasini kaybetmemis- trenden disari firlayip, merdivenleri dorder beser tirmanarak diger treninin oldugu platforma geldim. Allahin sevdigi kuluymusum demem su noktada ne kadar anlamli olacak bilemiyorum ama bir sebepten tren tam ben bindigim anda kalkti ve tekrar bizim eve dogru yola koyuldum.

Bir dakika! Tek basima miyim ben? Yok degilmisim. Sevgilim ve arkadasimiz da yetismis. Ama onlar indigimiz trene iyi baktilar mi ki? Ya ben cantami tek basina Manhattan'in guney ucuna dogru bir yolculuga gonderdiysem bu sefer de!? O zaman iste dusunce gucuyle kaşığı bukmek falan gibi bir deneyim yasamis olurum.

Dusunce gucuyle aslinda unutulmamis cantayi zorla metroda unutmak. Inanmak zor degil; yapabilirim.

Her neyse bize donelim. 2 dakika once baska bir trende fotograflar cekip simaran biz simdiki trende stresten yerimizde duramiyor, buyuk ihtimalle bagirarak konusuyor ve kendi tirnaklarimizi kokune kadar bitirmis oldugumuz icin etraftaki insanlarin tirnaklarini kesiyoruz yan gozle.  Tabi o sirada cantaya ne olmus olabilecegine dair havada ucusan ihtimaller saymakla bitmez. Felaket senaryolari hafif kalir; örgüt planlari resmen.

Ben: CANTAM NERDE YIIAAA?!?!

Sevgilim: Ben metroya cok iyi baktim. Hicbir yerde yoktu.

Arkadasimiz: O'lum, ben de baktim ama cok mu hizli ciktik ki ya? Ulan ya orda kaldiysa!?

Ben: CANTAM NERDE YIIAAA?!?!

Sevgilim: Abi kesinlikle orda degil. Asla. En ufak bir ihtimal yok. Onu bizim evin orda istasyonda unuttuk biz. Kesinn.

Arkadasimiz: Bence de ya. O'lum gitti canta. Birakirlar mi onu, aldilar kesin.

Ben: CANTAM NERDE YIIAAA?!?!

Sevgilim: Kesin! Dur bakalim belki kredi kartlarini falan alip kacmislardir. Kimligi napcaklar ki sonucta? Duygu kac tane kartin vardi icinde?

Arkadasimiz: Tabi senin elinde torba var ya, ondan sandin ki canta hala elinde. Ama canta aslinda bankta kaldi. Biraktik onu orda. Kesin. Düşürsen hisseder miydin?

Ben: CANTAM NERDE YIIAAA?!?!

Anlayacaginiz uzere, tumuyle mantik disi olan ve sadece gurultu kirliligine sebebiyet veren bir takim konusmalardan sonra bizim istasyona geldik. Cantami unutmus olma ihtimalinin basladigi sureyle o an arasinda 10 belki 12 dakika vardi. Cok degil sonucta ama icinde yepyeni bir Iphone, 2 kredi karti, 2 kimlik ve de en kotusu diyabetle ilgili mevcut teknolojinin vardigi tum cozumleri bunyesinde barindiran  ve ne oldugunu bilmeyen bir goze cok para edecek ivir zivir aletler gibi gorunecek medikal cihazlarin oldugu bir canta icin 12 dakika yalnizlik son derece uzun bir sure. Nitekim FBI ajani hassasligi ve olimpiyat kosucusu hizinda yaptigimiz genis kapsamli arastirma sonucu (coplerin icine bile goz attik) cantami bulamadik.

70-80 yasinda, sendikali olmasi sebebiyle hala isinin basinda duran ancak duyma yetisiyle beraber yavas yavas konusma yetisini de kaybetmeye baslamis ton ton metro gorevlisi de bize konuyla ilgili cok fazla yardim edemedi. Neler oldugunu anlatip, bu noktadan sonra ne yapabilecegimi sorma cabalarim sonucsuz kalinca sevgilime donup ben konusamiyorum suan sen anlat dedim.

Kendimi sadece "Oh Uh" sesleri cikarabilen bir orangutan gibi hissediyordum. Betondan bir ormanda cantasini kaybetmis diyabetik bir orangutan.

Zor tabi.

Sonucta metrodaki kameralarin ozel esya unutma durumlarinda izlenemeyecegi; pazar aksami kimseyi bu konuyla yormamam gerektigi; illa cok bir mudahalede bulunmak istiyorsam da 511'i arayabilecegim soylendi. Daha fazla vakit kaybetmeden eve dogru kosmaya basladik. Neden kosuyoruz ki o noktada artik? Cunku benim dogustan FBI sevgilim telefonuma "Find My Iphone" mucizesini yuklemis de benim haberim yokmus.

Bilgisayardan o sirada telefonumun nerede oldugunu gorebilecegimiz bir sistem var elimizde. Haliyle biz yine topukluyoruz. Ben son derece panigim ve hala herhangi bir dilde kurabildigim tek cumle "CANTAM NERDE YIAAAA?".

Eve variyoruz. Uygulama gercekten de dedigi kadar var, adamlar bul beni demis ve dediklerini becermis de. Buluyoruz telefonu iyi mi!? Gozumun onunde 34. sokaktan asagi dogru iniyor. Resmen ozgurlugune kavusmus Free Willy gibi metroda tek basina sokak sokak geziyor cantam!

Ne yapacagimdan pek emin olamadan 511'i ariyorum 5. defa. Tum aramalarim sonucsuz kaliyor, canli bir muhataba ulasamiyorum. Pazar aksami saat 8 oldugu da dusunulurse herhangi bir canliyla konusabilme umudum da pek yok. Tabi eger o sihirli 3 tusa basmazsam.

9

1

1

Bu numarayi sacma sapan sebeplerden arayip mesgul eden insanlarin ceza aldigina dair duymus oldugum sehir efsanelerini de hice sayarak derhal tusluyorum numarayi.

Hayret! Direk kanli canli bir insan sesi "911. How can I help you?" diyor.

Bense CANTAM NERDE YIAAA? nin Ingilizce versiyonunu geveliyorum agzimda. Karsidaki kadin haliyle "Ne oldu, ne oldu?!" diyor.

Bu sefer daha sakin bir ses tonuyla, cantami metroda unuttugumu, icinde medikal aletlerimin oldugunu ve Iphone umdaki Bul Beni zimbirtisi sayesinde suanda cantamin nerde oldugunu gorebildigimi anlatiyorum.

"Lutfen derhal New York'taki butun devriye ekipleri 23'le 7'ye gonderebilir misiniz lutfen!?!? Acil durum da bu!!!" derken onca yildir odedigim vergilerin sonunda bir ise yarayacagini dusunerek seviniyorum.

911 gorevlisi kadinsa derin bir nefes cekip, saglik durumum yuzunden ambulans gonderilmesini istemiyorsam eger kendisinin bu konuyla ilgili yapabilecegi hicbir sey olmadigi icin artik telefonu kapatacagini; benimse 311'i arayabilecegimi soyluyor.

Ben agzim acik bir sekilde telefon elimde kalakaliyorum.

AMA BEN TELEFONUMU GOREBILIYORUM YIIAAAA. 23'le 7'de iste! Hadi gidin getirin onu bana diyen aglamakli halimi sevgilim bölüyor ve "Duygu! Telefonu kapattilar!!! Artik goremiyoruz nerede oldugunu" diyor. Bu harika haber karsisinda tam olarak nasil tepki vermem gerektigini pek bilemeden derhal taksiye binip o adrese gidecegimizi soyluyorum. 

Kapilip gittigim histerik duruma caresizce ayak uydurmaya calisan sevgilim atliyor benimle bir taksiye, cikiyoruz yola. Istanbul'da falan olsak "Abi bastir soldan, acil durum!" dersin, adam da seve seve seni cehenneme bile yetistirir. New York'ta tabi arabaya atlayip, "Yasal olarak gitmenize izin verilen en yuksek hizda 23'le 7'ye gidebilir miyiz lutfeaan!?!?" diyebiliyorum. O sirada degil tabi ama sonradan dusununce bu kurdugum cumleye de cok guluyorum.

Yolda giderken ben 911'in yonlendirmis oldugu 311'de karsima cikan telesekreter mesajlariyla bir monolog icine giriyor ve belki bir operatore baglarlar umuduyla durmadan 0'a basiyorum. 5-10 dakikanin sonunda ulastigim gercek insan da bana bu konu icin 511'i aramam gerektigini soyleyince avazim ciktigi kadar aglamak icin cok guclu bir istek duysam da sabirla 511'i bir daha ariyorum. 6. kere. 

Baslangic seviyesinde Alzeimer hastasi oldugunu ogrendigim kayip 60-70 yaslarinda bir amcayla teyzenin tum hayat hikayeleri, uzerlerinde ne oldugu ve en son nerede goruldukleriyle ilgili fazla detayli bir ses kaydini dinleyerek 10 dakika telefonda kaliyorum. Bir yandan da elimde olmayarak bu ciftin Obama'nin uzaktan anneannesiyle dedesi falan oldugundan suphelenmeye basliyorum. Amerika'da her yil binlerce insan kayboluyor da niye 511 hattindan yararlanmak isteyen tum vatandaslar 10 dakika bu ikisi icin hatta beklemek ve cizilen asiri dramatik tabloya iclenmek durumunda birakiliyor anlayamiyorum cunku. Cantami, telefonumu falan unuttum neredeyse. Sevgilim "Nooldu!?! Niye susuyorsun? Actilar mi!?!" gibi elimizdeki acil durumla ilgili sorular sorarken ben "Shhh!! Dur bir saniye teyzenin ne renk kazak giydigini duyamadim!" diyorum.

Her neyse sonucta 511'de kimseye ulasamayarak "Ben size mi kizayim, kurdugunuz sacma sisteme mi yoksa kendi gerizekaliligima mi!?! " diyen bir sesli mesaj birakarak telefonu kapatiyorum. 

Bu noktada kendini konuya otomatik olarak dahil olmus hisseden taksi soforu abla 911'i aradin mi, onlar polis gondersin diyor ve kredi kartlarini iptal ettirmeyi de unutma diye tembihliyor. Icinde bulundugum caresizlige kaptirmis olacagim ki adama sagol kardes. Onlari da ariyorum simdi gibi bir cevap verirken buluyorum kendimi. Bu gibi panik anlarinin son evresindeyim artik.

Kabullenme.

Ben, Duygu Aktan cantami New York metrosunda unuttum ve icinde tasidigim -kelimenin tam anlamiyla- butun hayatim da suan 23'le 7 civarinda bir yerde gecenin karanligina karismis durumda.

Ama hicbir zaman yenilgiyi kabullenen bir yapim olmamistir. Daha oyun bitmedi; elimde  telefonun kapanmadan once son bulundugu yerin adresi varken pes etmem soz konusu olamaz.

Iniyoruz taksiden. Geldik 23'le 7'nin kosesine. Restoranlar var bir suru. Her birine girip girip cikiyoruz, soruyoruz, gozlemliyoruz, aslinda resmen sorguya cekiyoruz. Ama kibarca! Neyse ki sevgilim yanimda da sen sakin konusma kimseyle, birak ben konusayim diyor. Biliyor cunku ben konusmaya baslasam, CANTAM NERDE YIAA!?! diyecegim. 

Sagolsun bize dukkaninin kapisini acma inceligini gosteren bir Tarot falcisi; onun sagir ve dilsiz komsusu ve mulk sahibinin ust kati sadece depo olarak kullandigini, orada yillardir kimsenin yasamadigini aciklama nezaketinde bulunan restoranci Cinli bir kadincagiz disinda kimseyle konusamiyoruz. Son care olarak ise en yakindaki polis karakoluna gidiyoruz ama orada da cantamin calinmis degil unutulmus olmasi sebebiyle bana yardim edemeyeceklerini aciklayan genc polisle ayak ustu sohbet ettikten sonra yenilgiyi kabullenip  kös kös eve dönüyoruz.

Yuzlerce sesli/yazili mesajlar efendime soyleyeyim e-postalar gonderdigim telefonum hala kapali. Hicbirine bir tepki yok. Artik cok eminim. Guzelim cantam kötü niyetli adamlarin eline dustu. Hic umut yok. Bari sigortadan medikal cihazlarin parasinin bir kismini alabileyim bari diye bizim evin ordaki karakolda rapor tutturmaya gidiyoruz. 

Son derece sakin ve siradan bir pazar gecesi gecirmekte olan karakol gorevlileri ayni filmlerdeki gibi. Polisler iri iri. O kadar uzun ya da sisman degiller ama ben oyle ego, oyle otorite ortaokulda sizi etek boyunuz cok kisa ya da saclariniz cok uzun diye sabah sabah okula almayip geri eve gonderen mafya mudur yardimcilarinda bile gormedim. Adamlardan guc akiyor. Turk polisi gibi degil pek. Cok ilginc. Bir de etrafta anca Amerika'da olabilecek cinsten posterler asili; "Eski Silahinizi teslim edin, aninda $100 alin. Sorgu, sual yok". Kendimi 3.5 - 4 yilin sonunda hala New York'la ilgili yeni seyler kesfediyor olmanin heycanina kaptirmis olacagim, yine neden orada oldugumu unutuyorum resmen. Buyulenmis gibiyim. Anneannem yaslarinda ama ergen, cilgin genc kiz tavirlarinda bir teyze benim raporumu tutmaya basliyor. Basta bir iki Kayip yerine Calinti raporu tutturmayi denemis olsam da bunu asla basaramayacagimi netlestirdikten sonra ben de ipin ucunu zorla tutmayi birakiyorum. Bir yandan olanlari anlatirken bir yandan da onun da oglak burcu olmasini kesfetmemiz uzerine kendisiyle astroloji uzerine derin bir sohbete koyuluyoruz. Oyle ki bana "Iyi bir insan oldugun icin hic gucsuz oldugunu dusunduler mi senin de?" gibi felsefik boyutu da olan sorular sormaya basliyor.

Saat gece 1:07.

Bu sirada sevgilimse disarida otorite ve guc ceşmesi kılıklı polislere hayran olmakla mesgul. Disari ciktigimda bana heyecanla "yolun ortasindan cekilip su sandalyeye oturmami cunku her an acil bir tutuklama olayinin gerceklesebilecegini soylediler!" diyor neredeyse agzi kulaklarinda bir bicimde.

Icimden onun o heyecanli haline gulerken, aslinda icinde bulundugum durumun ne kadar traji-komik oldugunu fark ediyorum sonunda ve o anda durum tam anlamiyla kafama dank ediyor. 

Bu gece benim yeni cep telefonum, butun tibbi alet edevatlarim, kredi kartlarim, kimliklerim ve hatta ve hatta eski ev arkadasimdan odunc aldigim kocaman, luks bir kol saatini kendi  ustun cabamla kaybetmis bulunuyorum.

Gece pek uyuyamiyorum elbette. Sevgilim yorgunluktan ve stresten kendinden gecmis halde yanimda uyuyakaliyor, bense sadece tavana bakabiliyorum. Kendimden baska suclayacak kimse olmamasi durumu fil gibi oturuyor üstüme.

Ertesi sabah iste Victor Hugo'nun Sefiller'ini oynarken icimden bir seyler dürtüyor ve o moralsizligime ragmen Twitter'a bir bakayim diyorum. Bir aciyorum hesabimi o da ne!? Adamin biri bir tweet atmis; "Merhaba! Dun aksam metroda cantanizi buldum. Endiselenmeyin. Canta ve icindekiler guvende. Bana xxx adresinden ulasabilirsiniz."

Bir yandan icimden SAKA MISIN SEN BE ADAM!?!?! diye cigliklar atarken diger taraftan da sevgilime ulasmaya calisiyorum. 

CANTAM NERDE YIAA?? ruh hali sirasinda yasadigim panik bu sefer de CANTAMI BULDUM BEN YIAA!! sekline donusuyor ve ben yine epey kontrolsuz bir bicimde adamcagiza mesajlar yağdırıyorum. O noktada artik Twitter'i bile kullanmayi bilen bu adamin niye bana bir onceki gece ulasmayi denemedigini sorgulamamayi tercih ediyorum.

Telefonlar alinip veriliyor, adam medikal aletler, telefon, kredi kartlari, kimlikler, saat, hatta ve hatta kirmizi rujumun bile cantada oldugunu soyledikten sonra benim bir cigliklar icerisinde ofiste parendalar atmadigim kaliyor. Onu da yapmayi dusunuyorum ama tam da cantami bulmusken bu sefer de isimi kaybetmek istemiyorum. Goruldugu uzere muhakeme gücüm kuvvetli de iste portfoy cantalarla iliskim biraz "mesafeli" galiba. 

Aksam oluyor. Adamin evine gidiyorum. Karisi karsilayacak beni. O isten daha erken cikiyormus -evet epey detaylica birbirimizin gunluk hayatlarini ve haliyle Pazar gecesi neler yaptigimizi da konusmadik degil-

Cantami icindeki tum esyalarimla birlikte elime aldigim an yasadigim rahatlama nasil tarif edilir bilemiyorum ama kadina sunun gibi bir seyler söyleyebiliyorum:

Gece yataga nasil girdigimi falan pek hatirlamiyorum ama uzun zamandir uyudugum en iyi uykuya yatmis olduguma eminim. Sevgilim yanimda, yeni telefonum yeniden bas ucumda ve en onemlisi medikal ivir zivirlarim yamacimda. O anda hayatimda bir daha asla baska bir seye ihtiyac duymadan yasayabilirmisim gibi geliyor. Neredeyse su bile icmeme gerek yok artik. 

Bu hikayeden cikardigim ders ise New York metrosunda sadece ve sadece sirt cantali bir turistseniz fotograf cekebileceginiz yönünde. Eger lokallerdenseniz sacma sapan turistik faaliyetlere ozenmeyeceksiniz. Siz de diger tum New Yorklular gibi sirtinizda siyah paltonuz, suratinizda kös ifadenizle metroya binip maskeli balonuza gideceksiniz. Bu sehir durup cantanizi hatirlamaniza firsat birakmiyor ama neyseki karmaya inanci yuksek de simdilik pacayi kurtardik.

Bir dahaki sefere canim atom karinca arkadasim kendi fotografini kendin cek!

Turist miyim ben yiaa!?! 

BLOGGERim Ben Yiaaa

Basima cok fena bir sey geldi.

Bir blog actim ben, 2010'da. Tam olarak bu blog iste. Sonrasi hep dert hep tasa.

Soyle anlatayim;

Okula gidiyordum; kalktim taaa Ankaralardan geldim New York'a. "Rahat batti buna" der anneannem konuyla ilgili. Geldik; alistik alisamadik derken "Ben kendimi Ingilizce konusarak tam ifade edemiyorum sanirim, biraz da Turkce yazmayi deneyeyim o zaman" diye dusunmus olacagim ki bu bloga baslamisim. Inanin yari suursuz bir bicimde. Bilmiyordum ki blog felaketin ta kendisiymis.

Kademe kademe ilerledi hastaligim. Basta sadece kendim icin yazdim, yazdim, yazdim. Ben yazdikca gevsedim; bazilari da okudukca begendi, eglendi, merak etti.

Gel zaman git zaman ben agzindan salyalar fiskirtarak, son surat klavyenin tuslarina basar halime bir ara verdim; kaldirdim kafami bir etrafima baktim baska kimler neler yapiyor diye.

Once Amerika'dan baslamaya karar verdim. Ne de olsa onlar icat etmedi mi interneti basimiza?! Kökü onlarda, bizden iyidirler heralde dedim basladim.

Mesela;

-Simdi canim, Guney Tennesse'de sari govdeli yesil basli bir timsah var.

-Eeee?
-Iste biz o timsahin bagirsak harekelerini cok merak ediyoruz.
-EEEEE?
-O yuzden konuyla ilgili blog yaptik.
-Anladim.

Ya da ne bileyim ergen hareketin gercekten de engellenemedigini kanitlama yarisi icinde anca seks, aldatma, iskence, aglama konusan tiplere kadar gercekten 100 milyon farkli blog var Amerika'da.

Herkes de kendi konusunda basarili. Bu kalabaligin arasindan siyrilmislari konu aldigim bir arastirma sonucu vardigim karar. Dussen kalkamazsin. Cok fena.

Ben de kafamin icinde kalan az biraz beynimi de bunlarla kaybetmeyeyim diyerek cozumu icimde aradim.

Icimizde! Turkiyemde!

Dunya trendlerini daha trend dunyaya yayilacaginin farkina varamadan kendisininmis gibi benimseyip, ustune bir de genis genis dunyaya geri bile satabilecek kadar sahiplenen canim yurdum insani bu konunun da bokunu cikarmis elbette!!

Ben kendi kendime lise, universite ve universite sonrasi gelmis gecmis HERKESIN yasadigi on milyonlarca sikintiyi kendi icimde bazen de uc bes dostuma anlatacak kadar azicik disimda yasayadurayim, millet ayni konular uzerinden prim yaparak 1,734,048 tane takipcisiyle almis basini gitmis.

Ama normal, hep uyurdum ben. Trend mrend sonradan ucundan yakalardim. Hic trend setter olamadim su hayatta. Yalniz bu trend trenini kacirdigim icin o kadar da cok yerlere yapismadim cunku arka arkaya soluksuz okudugum bloglar -ve elbette hepsinin kitaba donusmus versiyonlari- ozunde birbirinin ayniydi.

"Okuyucuyla daha rahat bag kurabilmesi yonunden son derece samimi olan bu kitabiyla zart zurt yok satiyor."

Samimiden kastin ne oldugunu da kufurun bini bir para diyerek ozetleyebilirim. Normal hayatinda genel gecer bir Turk hanim evladina oranla cok fazla kufur ettigi soylenen ben bile bu sacmalik karsisinda samimiyetin hele hele de edebiyatin bu olmamasi gerektigine kanaat getirdim.

Soz konusu blog da olsa, "ufak at da civcivler yesin"bir ortamin icinde bulunuyor da olsak, sonucta yazi yaziydi ve en nihayetinde bir sanat icra edilmeliydi. Ne edebiyatin derinliginden ne de estetik kaygidan ödün verebilen ben, Turk halkiyla "samimi olmayi" reddetmistim. Yalniz Turkce yaziyor olmamdan oturu olsa gerek bu plan biraz ters tepti cunku Turk halki her zamanki gibi sonsuz bir samimiyet arayisi icindeydi. Kufur okumak bazilarimizi en az kufur etmek kadar rahatlatiyor heralde ki ben kendi kendime bu trende karsi cikacagim diye tepinirken o 1,734,048 takipcisi olan yazarlar bir yandan takipci sayilarini uce bese katlarken ote yandan da basilmis kitaplarina durmaksizin yenilerini ekleyerek yollarina devam ediyorlardi.

Ve fakat ben de yilmadim! Ne yaptim? Icerik degistirdim!

Her zaman iyi kotu kendimce bir zevkim oldugu soylenir. Baktim bu alanda da Turkiye olsun Amerika olsun her yerde olumune yazar cizer ve takipci var. Hem keyifli de is. Sen giyiyorsun, birileri fotografini cekiyor, aliyorsun resmi bir koyuyorsun siteye, patliyorsun.

Ben de patladim tabiki. Evet suslenip puslenip resimler cektirmek cok eglenceli bir is ama cuzdaninda 1+Milyon dolarin ve arkanda 10 kisilik set ekibin varsa.

Bizim ekipte bir ben vardim, bir de sagolsun hicbir istegimi kirmayan bir tanecik sevgilim. Bir de elbette "banka hesabi" rolunu oynayan canimin ici annem!

"Canon mu Nikon mu Canon mu Nikon mu"cikmazini da bir bilene danistiktan sonra teknik ekibim, sponsorlarim ve ben hazirdik!

Basta iyi de gitti. Giydim, ciktik sokaga, derinlik etkisi kazandirilmis fotograflar falan cektik. Yalniz tabi bir iki ay icinde halen bir gelir akisi saglayamamis olmamiz ve amatorlugumuz bizi biraz yormaya basladi. "Feysbukta yuzlerce like aldik yaaaaa inanamiyorooooom!!" soku da bir yere kadar insani ayni gaz seviyesinde tutabiliyor.

Yine de iyi kotu blogdu modaydi takilirken bir anda bir sey oldu.

Ben hastalandim. Diyabetik ciktim iyi mi?

27 yillik hayatimda tam olarak ne anlama geldigini bile bilmedigim bir laf geldi hayatimin ortasina oturdu.

Tip 1 Diyabetik.

Tabi haliyle es aldim birazcik bloga da hayata da. Ogrendik ogrenemedik; alistik alisamadik; becerdik beceremedik derken 4 ay geride kaldi.

Ben simdi her yonden iyiyim.

Kesin iyiyim cunku taa Ankaradayken bana batan rahat vardi ya, o yine geldi batti.

Bu sefer de giysi ve taki tasarimina basladim. Her profesyonel girisimde oldugu gibi ben de ise sermaye yatirarak basladim. Benim bu halimi hayra yormakta zorlanan bir tanecik sevgilim beni ne kadar uyardiysa da kendisine hayatta kazanmanin tek yolunun once yatirim yapmak oldugunu aciklamaya calistim. Ben bana fazla gelmis olan dolarlarimi Kore mahallesi esnafi ve yaratici/uretici -ama fakir- sanatcilarin ikinci evim diye nitelendirdigi Harlemdeki Michaels El Sanatlari magazasiyla paylasmaya karar verdim.

Kendimden aldim, onlara verdim. Niye? Hayatta ancak boyle kazaniliyor cunku de o yuzden.

Aferin bana.

Henuz ilk satisimi gerceklestirebilmis degilim fakat Instagram gezegeninde paylastigim degerli saheserlerimi basarili birkac taki tasarimcisi "begendi".

Yani yine sardik basa.

Like'larla besleniyorum ama ben; parayla degil.

Gonul isi bunlar.

Hem,

Der ve yeniden araniza katilmanin hakli gururunu yasarim sevgili bloggerlar ve blog takipcileri. Hodri meydan Amerika, hadi bakalim Turkiye!

Ben de geldim. Yeniden.

Duygu

Vajina Monologlari The Vagina Monologues

VAJINA

Herkesin kolay kolay dile getiremedigi bir kelime. Hatta yil 2012 olmasina ragmen hala pek cok ulkede birakin  dile getirmeyi, akla getirilmesinin bile ayip varsayildigi bir kelime. Bundan tam 16 yil once, 1996'da Eve Ensler'in oyununa The Vagina Monologues adini secmis olmasi sanirim tam da bu sebepten kaynaklaniyordu. Tabulari mi yikacagiz? Oyleyse işe isimden başlayalim ve adini The Vagina Monologues koyalim; yani Vajina Monologlari.

Izninizle baştan anlatayim.

Bilkent'te okumuş olmasina ragmen benim ancak New York'ta tanişma şansi elde edebildigim ve cok sevdigim bir arkadaşim var. Ismi Ege Maltepe; tiyatro oyuncusu. 

http://www.egemaltepe.com

Ege'yi cok sevmemin iki sebebi var. Ilki elbette yurtdisinda Turkiye'yi temsil eden genc bir sanatci olarak elde ettigi başarilar. Ardi arkasi kesilmeyen sayisiz projede rol almasinin yaninda ayni zamanda tiyatro yazarligi ve yonetmenligi yapiyor. Oyunu araciligiyla New Yorklulara Turk kahvesini tanitiyor. Hem de dansozlere, kebaplara bogulmus, son derece eksik ve hatta yanlis resmedilen Ortadogu ulkesi Turkiye imaji uzerinden yapmiyor bu isi. Sadece Istandul'dan Erzurum'a kadar hepimizin icine işlemiş Turk kahvesine duydugumuz sevgiyi ve beraberinde yasattigimiz kulturu ogretiyor New Yorklu'ya. Hic de cekici ve hatta gercekci  bile olamayan, cirkin tanitim kampanyalarina oluk oluk para akitan turizm yetkilileri Ege'nin oyununu izlese de gercek tanitmanin nasil ancak ogretme yoluyla yapilabilecegini gorse azicik.

Tum bunlari basaran bir insani ben elbette severim ama Ege'yi sevmeme asil sebep beni icine surukledigi proje.

Bir gun işteyim, her zamanki gibi işiyle dunyalari kurtardigini sanan zavalli patronumun istedigi finansal raporlari hazirliyorum; ekranda aniden bir email kutucugu belirdi. Bir baktim Ege'den. Ah dedim yine bir proje peşinde bizimki, beni de cagiriyor. Elbette dunyayi kurtarma eylemime derhal ara verip maili okumaya koyuldum. Mesaj Ege'nin bu sene ikinci defa yonetmenligini yapacagi Vajina Monologlari adli bir oyunla ilgiliydi; bu oyunun aslinda dunya capinda kadinlara ve kiz cocuklarina karsi uygulanan şiddeti sona erdirmek amacli bir proje oldugunu ve bugune kadar bu yolda cok fazla para toplandigini; onumuzdeki Pazar bu seneki oyunun New York ayagi icin secmelerin yapilacagini detaylica anlatiyor ve benim katilmak isteyip istemeyecegimi soruyordu.

Bense Vajina Monologlari kismini okudugum anda kararimi vermiştim zaten.

Derhal cevap attim:

"Ben varim. Pazar gorusuruz."

Her ne kadar derhal o gun oturup bunlari burada yazmak istediysem de, konunun onemini hak ettigi kadar iyi vurgulayabilmek icin önce biraz gözlem yapmaliydim. O Pazardan bugune neredeyse 1.5 ay gecti; umarim bu projeyi ve onun sayesinde yasadiklarimi sizlere en dogru sekilde aktarabilecek kadar özümseyebilmişimdir.

8 Ocak

Seçmeler

Dişarida hava soguk ve rüzgarli ama neyse ki sadece 6-7 blok gitmem gerekiyor. Kisa mesafe yürümüş olmama ragmen burnumda durmayi reddeden sümükler toplu intihar eylemine başlamiş, ellerimse kucuk birer buz kalibi halini almişti. Kafamda neden bu seçmelerin bir kiliside yapildigi sorusu hala yanit beklerken (Sonradan ogreniyorum ki burasi transeksuel, homoseksuel ve lezbiyenlere kapisi her zaman acik olan, pazarlari dini ayinler yerine caz konserleri duzenlenen, mahalle cocuklarinin egitimi icin haftasonu kurslari organize edilen, yani geleneksel dini uygulamalar disinda her seyin yapildigi bir yer.) bir anda kendimi "kilise"nin gorkemli girisinde buldum. Bir suredir hemen onumden yurumekte olan siyah fötr şapkali, kisa ama atletik yapili kadin da aynen benim gibi kilisiye girmeye yoneldi. Gülümseyip kapiyi actim. Sonradan adinin Claudia oldugunu ogrendigim bu kucuk kadin carpici bir Meksika aksaniyla tesekkur edip, "Siz de mi seçmeler için geldiniz" diye sordu. Belli ki New York bana yine cok-uluslu bir deneyim daha hazirlamişti.

Vagina Warrior: Claudia from V-Day BigApple on Vimeo.

Cladia 10 yil once PhD icin New York'a geliyor ve pek cok insan gibi o da bu sehre kurban giderek bir daha ulkesine donmuyor. Ama o da tipki pek cok New Yorklu gibi ulkesi icin iyi isler yapmadan duramiyor. PhD konusu Meksida'nin kucuk bir alanindan toplu halde Amerika'ya göç etmis lokal bir topluluk ve onlarin olusturdugu sosyal yapilasma. 10 yildir kendini 100-200 kisiden meydana gelen bir gruba adamis Claudia bugun arastirmaci kimligini degil kadin kimligini getirmis yaninda.


Ben Claudia'nin da videoda dedigi gibi, bir kadin olarak, kadinlarla birlikte, kadinlar icin oradayiz diye dusunurken bir anda O'nun sesini duyarak irkildim ve ne kadar kucuk dusundugumu fark ettim.


Ismi Lorelei. Irlanda kokenli bir Amerikali. Felicity Huffman'in En Iyi Kadin Oyuncu dalinda Oscar'a aday gosterildigi, 2005 yapimi Transamerica filminden firlamis bir karakter gibi.

Vagina Warrior: Lorelei from V-Day BigApple on Vimeo.

Sesi cok gür ve boyu cok uzun ama hareketleri, cumleleri, kendini taşiyişi o kadar dişi ki insana yumuşacik geliyor Lorelei, kendinizi yaninda iyi hissediyorsunuz. Her hareketinizde sizi eleştirmeye hazir bakan gozleri yok onun ya da arkanizi dondugunuz anda dedikodunuzu yapacak biri degil. Kisacasi toplumun bozamadigi bir ruha sahip. Onun deyimiyle bir tek bedeni yanlis verilmis ama onu da kendisi duzeltmiş zaten. Hicbirimizden en ufak bir eksigi olmadigi gibi cesaretiyle fazlasina sahip olan Lorelei, Vajina Monologlari'nin sesine kendi sesini katip, onu biraz daha gürlestirecegi icin hepimiz ona minnettariz.

Bir de Erin var tabi. Oyunun ikinci yonetmeni. Tam zamanli is olaraksa ABC News Now gibi unlu ve onemli bir televizyon programinin yonetmenligini yapiyor. Kendisi biseksüel. Bir gün evinde sohbet ederken, son derece siradan bir tavirla "Eski karimla gittigimiz favori restoranlardan biriydi..." gibi bir cümle kurmasiyla ogreniyorum bu durumu. Bana normal gelen ve en az onun kadar hic üzerinde durmadigim bu cümlecik gruptan bir diger Amerikalinin ilgisini cekiyor ve o da utanmadan lafini bolüp soruyor; "Pardon anlamadim, kimle birlikte gittigimiz dedin?"

"Eski karimla." diye cevap veriyor Erin yine ayni siradan ses tonuyla. Erin suan bir Misirliyla birlikte. (cinsiyeti: erkek) Ondan once de Italyan, Kolombiya ve simdi hatirlayamadigim birkac milliyette adamla daha birlikte olmuş. Yani ceşitliligi seviyor Erin. Her anlamda. Yonetmenligini yapmayi sectigi oyundan da acikca belli ediyor bu durum kendisini. Bu oyunda toplam 28 kadin rol aliyor; her biri farkli bir etnik kokenden, farkli bir gecmisten. Gencliginde akla gelebilecek tum cilginliklari yapmis, simdi 60'li yaslarinda olmasina ragmen asla ne yogasindan ne de sosyal aktivitelerinden geri kalmayan "über cool" teyzemizden tutun da 20 yasinda üniversite yasaminin insana hissettirdigi ozgürlük ve kendini arayis doneminde neye saldiracagini bilemeyen, deneyim açı, genç bir kiza kadar her yastan ve her telden kadin mevcut bu 28 kisi arasinda.

Madem kendimi tutamadim tek tek oyunculari anlatmaya koyuldum o zaman Deborah'dan bahsetmemek olmaz. Deborah grubumuzun lideri. Ben ilk defa bu sene bu ise kalkismis olabilirim ama Deb her sene farkli kadinlarin eklenip kartopu etkisi yaratarak buyumesine yardimci oldugu bu hareketin New York ayaginin yillardir liderligini yapiyor. Uzun boylu, incecik, cok alimli bir kadin. Ama insani carpan ilk ozelligi akici ve otoriter olmasina ragmen bir o kadar da koruyucu ve sakinlestirici konusma tarzi. Vagina Monologues gibi pek cok alanda, farkli projelerle ugrasiyor. Kadin maneviyati ve kisiotesi psikoloji alanlarinda terapi hizmeti sunuyor. Sadece psikolog deyip gecmek cok eksik kaliyor ama illa kisaca anlatmam gerekirse o bir toplumsal yardim ve iyilestirme elcisi. Ayni zamanda oyunumuzda "yasaksiz militan biseksüel inleme" sesini cikaran karakter.

Aslinda biraz da oyunun iceriginden bahsetmeliyim cunku gercekten cok ilginc hikayeler var ama once her seyi baslatan kadindan bahsetmek zorundayim.

Eve Ensler

Oyunun yazari, bu uluslararasi hareketin başı, kucuk yasta babasinin tecavuzune ugramis ve belki de bu sayede milyonlarca kadinin hayat kalitesinin yukselmesine yardimci olmus, ustune bir de kanser atlatmis. Kimilerine gore o bir super kahraman. Bana goreyse dogru olani yapmaya asla üşenmemiş, cok önemli, örnek bir kadin. Tam bir toplum lideri. Korkusuz, sınırsız, kabına sıgmayan ve sizin de icinde yasadiginiz kaptan kurtulmaniz icin mücadele eden bir kadin.

1996'da ilk versiyonunu yazdigi The Vagina Monologues aslinda arkadaslariyla cinsellik, cinsel kimlik ve deneyimler uzerine yaptigi sohbetlerin birbirinden degisik hikayeleri gün isigina cikarmasiyla basliyor ve bir noktada Eve kendini 200 kadar kadinla roportaj yapmis halde buluyor. Vajinalara ve hikayelerine hayranligiyla baslayan bu proje kadina karsi siddeti tum dunyada sonlandirmaya kararli sosyal bir harekete donusuyor ve bugune kadar 48 dile cevriliyor; 140'tan fazla ulkede sahne aliyor ve 80 Milyon Dolarin uzerinde yardim amacli bagis toplaniyor. Bu paralarla Afrika'da vahset boyutlarini almis kadin sunneti uygulamalariyla mücadele ediliyor.

Bu arada bakiniz kadin sunneti: kadinlarin klitorislerinin ve hatta cogu zaman vajinalarinin disarida kalan kisminin tamaminin daha 7-8 yasinda anestezi vb tibbi onlemler alinmadan vahsice, insanlik disi bir sekilde kesilerek yok edilmesi. Bazi yerel kulturlerde vajina kesildikten sonra geriye kalan acik yara idrar ve menstürasyon ihtiyaclarini gidermek amacli kucucuk bir delik birakilarak cuval diker gibi yeniden dikiliyor. Amac: 13 ila 17 yas arasinda evlendirilecek olan bu kiz cocuklarina gerdek gecesinde kocasinin gelip yarayi yeniden keserek acacagi ana kadar kimsenin yaklasamamasi, tabi eger kiz cocugu o yasa kadar hayatta kalabilmisse. Ilgilenenler varsa gercek hikayeleri daha detayli bir bicimde V-Day: Until Violance Stops isimli filmde bulabilir ve hatta bu filmi su linkten satin alabilir:

http://www.docurama.com/docurama/v-day-until-the-violence-stops

Kadin sunneti konusunda verilen mucadelenin yani sira savas bolgelerinde tecavuze ugrayan kadinlara yardim ediliyor; egitimler duzenleniyor, zor durumlarda yasamini surduren kadinlara once insan, sonra da kadin olduklari hatirlatiliyor.

Asagidaki linkte V-Day orgutu ve bu orgutun tum dunyada yaptiklariyla ilgili pek cok bilgiye ulasabilirsiniz ve hatta siz de bu harekete dahil olmak; pasif bir izleyiciden aktif bir yardimciya dogru ilk adimi atmak isterseniz neler yapabileceginizle ilgili bilgiler de bulabilirsiniz.

http://www.vday.org/ten-years-vday/until-the-violence-stops

Bu kadar V-Day bilgisinden sonra bizim oyuna ve karakterlerimize geri donmek istiyorum.

Secmeler bitti, herkese rolleri dagitildi, simdi sira geldi provalarimiza. Benim iki rolum var. Ilk once Bosna Hersek'te savas sirasinda iskence ve tecavuze maruz kalan kadinlardan birinin roportajina giris kismini okuyacagim. Diger rolum ise daha sıkıntılı; 10 yasinda babasinin evinde, babasinin bir arkadasi tarafindan tecavuz edilen kucuk bir kizin hikayesi. Hatta tam olarak tecavuz sahnesi. O duyguyu o roportajdan alip o sahneye aktaracak ses olmak gercekten zor. Elimden gelenin en iyisini yapacagim baska yolu yok. Amac bir daha asla hicbir kucuk kizin, hicbir kadinin veya hicbir insanin tecavuze ugramamasi.

Butun roller bu kadar acikli degil elbette. Oyunda seyirciyi gulme krizine sokacak derecede komik bolumler de var. Mesela az once yukarida Deborah'dan bahsederken kisaca degindigim inleme sahneleri. Cinsellik sırasında yuksek sesle inlemekten cok hoslandigini anlatan bir kadinin hikayesi. Eskiden avukat olan bu kadin zamanla hayatta asil hosuna giden seyin insanlara zevk vermek olduguna karar veriyor ve kadinlara cinsel deneyimler yasatan bir kadin halini aliyor. Her kadinin cinsellik sirasinda cikardigi seslerin ne kadar guzel ve kendine ozgu oldugunu anlatan bu roportaj onlarca farkli inleme sesinin canlandirilmasiyla sona eriyor.

Bana guvenin; gulmekten koltugundan yere dusmeyecek tek bir seyirci kalmasi soz konusu bile degil!

Daha fazla oyunun icerigini anlatmayayim. Bu oyun Turkiye de dahil olmak uzere 140'in uzerinde ulkede her yil sahneleniyor. Eminim arastirirsaniz ne zaman yakininizda bir yerlerde oynanacagini ogrenebilirsiniz.

Lutfen.

Bulun, gidin ve izleyin! Eger New York'daysaniz da bizim oyunu kacirmayin.

23-24 Mart'ta

Aksam saat 8'de,

76th st ve Central Park West,

4th Universalist Society Kilisesi'nde.

Hem cok begeneceksiniz, hem de dunya kadinlari icin, insanlik icin cok iyi bir sey yapmis olacaksiniz.

Hem kim bilir belki bir gun siz de kendinizi sahnede yuzlerce insanin önünde "yasaksiz militan biseksüel inleme" sesini cikarirken bulabilirsiniz.

Kadinlara ve kiz cocuklarina ya da erkeklere ve erkek cocuklarina karsi siddetin her türlüsünün sonsuza kadar sona erdirildiği bir dünya dileklerimle.

Duygu